Ukształtowanie terenu:
Faliste równiny morenowe o wysokości pagórkowate;w średnio 30-50 m np; nie przekraczającej 100 m nad poziomem morza. Teren jest zagospodarowany w większości polami uprawnymi rzepaku, żyta, pszenicy i owsa. Pola przedzielają lasy i doliny mniejszych jezior i rzek. Malownicza okolica jest ciekawa, miła dla oka i wręcz idealna dla turystyki rowerowej.
Przyroda pól, lasów i łąk:
Klimat łagodny sprzyja rozwojowi lasów liściastych bukowych i mieszanych. Najliczniejsze są tu lasy mieszane z domieszką łęgów i olesów w miejscach bardziej wilgotnych, a najliczniejszym gatunkiem drzewa jest sosna. Tak więc najczęściej spotykamy bory mieszane dębowo-sosnowe o dużej ilości runa, a w nim występują liczne czarne jagody i borówki brusznice latem, a jesienią grzyby.
Typowym dla naszego regionu jest las bukowo-dębowy. Liczne są tu drzewa pomniki ,stare lipy we wsi, stare dęby czy buki o dużym obwodzie, występujące w pobliżu miejscowości w lesie, dawnym parku dworskim czy zabytkowym cmentarzu , często nawet nie oznakowane jako zabytki przyrody. Od północy i zachodu miejscowość otaczają lasy w odległości ok. 0,5-1 km. Najbliższe lasy wchodzą w skład obszaru leśnego należnego do Nadleśnictwa Rokita, Leśnictwa Imno. W pobliżu naszej wsi jest niewielka wioska Imno ok. 3 km na północny zachód leżąca już w obrębie gminy Golczewo.
W Imnie jest jedyna w Polsce i podobno największa w Europie stadnina kucyków szetlandzkich oraz jeziorko Małe.
Nadleśnictwo Rokita oraz Rada Miejska w Golczewie wyznaczyła wokół tego jeziorka użytek ekologiczny o obszarze 2,5 ha, ze względu na rzadkie okazy flory i fauny spotykane na terenie tego śródleśnego jeziorka.
Jeziorko Małe jest osobliwością w najbliższej okolicy wsi i najciekawszym obiektem do odwiedzania. Leży około 4 km na północ od Szczytnik, można dojechać doń drogą betonówką, kierując się do Imna, a około 1 km na zachód od Imna, kierując się drogą leśną do punktu czerpania wody. Małe jeziorko jest śródleśnym zarastającym obszarem wodnym z rzadkimi i chronionymi gatunkami roślin i zwierząt.
W odległości zaledwie 0,5 km na południe od jeziorka Małego znajduje się również śródleśne jeziorko Lubcz zwane przez miejscowych jeziorkiem Imno. To jeziorko ma również swoje osobliwe cechy, jest bowiem jeziorem żywicznym. Balsamy i żywice jeziorko zawdzięcza otaczającym je licznym okazom modrzewii, sosen i świerków, a także dorodnym starym jałowcom rosnącym w pobliżu. Najpiękniej jest tam w maju, kiedy zapachy młodej zieleni i żywicy drzew są bardzo intensywne. Mieszkańcy okolic są przekonani, że kąpiel w jeziorowej wodzie o ciemnobrunatnym kolorze jest lecznicza i ze względu na balsamy żywiczne dobrze wpływa na skórę.
Otoczone z 3 stron torfowiskami, a od wschodu małą plażą piaszczystą z miejscem na biwak i ognisko jeziorko jest częstym celem wycieczkowiczów. W otoczeniu pięknych lasów wzdłuż drogi betonówki  ze Szczytnik do Golczewa (około 9 km) są miejsca odpoczynku, gdzie można zatrzymać się, odpocząć  i w ciszy podziwiać leśne krajobrazy i posłuchać śpiewu niezliczonych ptaków leśnych.
Pola i łąki:
Gmina Nowogard to teren o charakterze rolniczym, więc flora i fauna związana z tymi siedliskami jest w nim dominującym elementem. Rozdrobnione pola monokultury uprawnej głównie żyta, owsa, rzepaku, czy ziemniaków, poprzecinane są miedzami, drobnymi zbiornikami, bagnami oraz kępami drzew. Urozmaicony krajobraz pól i łąk jest doskonałym schronieniem dla wielu ciekawych gatunków zwierząt i roślin. Cenne florystycznie są stosunkowo rzadko spotykane u nas zadrzewienia tworzone przez głogi i tarninę. Występują wśród nich także liczne gatunki róż. Bardzo ciekawe są zadrzewienia wokół niewielkich zagłębień terenu, często wypełnionych wodą, wyróżniające się starymi pomnikowymi okazami drzew.
Wiosną w czasie spaceru po polnych drogach i łąkach słychać skowronki, z daleka donośny klangor żurawia (podobno zapowiada deszczową pogodę), który już od marca zasiedla nasze rozległe łąki, a początek wiosny oznajmia nam śpiewnym trelem zięba i wszystkie inne ptaki, które śpiewają i zakładają gniazda. Latem słychać piękny śpiew słowika na skraju lasu, kukanie kukułki, a na najwyższych drzewach śpiewa kos. W okolicach Szczytnik więcej jest łąk niż pól uprawnych. Bliskość lasów i tereny przez większą część roku podmokłe zarośnięte trawami sprawiają, że jest to wspaniałe siedlisko licznych ptaków. Żurawie na łąkach mają tu swoje miejsca rozrodu i żerowania. W wysokich koronach samotnych oddalonych od wsi drzew leśnicy zaobserwowali 2 stanowiska bielika.
Na skraju większych przestrzeni często widzimy ambony myśliwych, a w powietrzu często można podziwiać akrobacje kani rudej,; czy kołowanie myszołowa, przy odrobinie szczęścia zaobserwować łowy orła bielika.
Kolorytu otaczającym nas polom dodają bociany, które przelatują lotem ślizgowym, brodzą w wysokich trawach, często podczas wiosennej i jesiennej orki całymi stadami chodzą za traktorem po polach w poszukiwaniu pożywienia.
Z rzadka widziane są nawet okazy bociana czarnego, który jest bardzo płochliwy i nie tak przystosowany do bliskości ludzi jak bocian biały. Wiosną i jesienią wysoko na niebie ciągną klucze przelatujących dzikich kaczek, gęsi, żurawi i łabędzi. Wczesną jesienią słychać rykowisko jeleni, a w lasach oprócz grzybów można znaleźć poroże byków jelenia. Zimą na wielkich połaciach ośnieżonych pól wyraźnie widać wychodzące na żer stada leśnych ssaków: sarny, dziki i jelenie.
Nasza wieś leży na terenie ciekawym przyrodniczo-krajobrazowym i nazwanym Pradoliną rzeki Wołczenicy który obejmuje cenne fragmenty półnaturalnych łąk. Jest to teren gniazdowania i żerowania ponad 70 gatunków ptaków w tym derkacza, bielika, rybołowa, kani rudej i czarnej, orlika krzykliwego, błotniaka zbożowego, kobczyka, świstuna, rożeńca, siewki złotej i żurawia.
Na naszym terenie można również zaobserwować przeloty licznych stad ptaków np. żurawii, krzyżówek, świstunów, rożeńców, łabędzi krzykliwych.
Zespół przyrodniczo-krajobrazowy:
Dolina rzeki Wołczenicy jest obszarem chronionym ze względu na walory krajobrazu naturalnego i kulturowego ze względu na walory widokowe.

( Opracowane Jolanta Gaj na podstawie broszury autorstwa Lecha Pietrzaka pt. Walory przyrodnicze gminy Nowogard, Wydawnictwo Mantis 2007, ISSN 978-83-926182-0-1)